Bieg Ty³em w Polsce i na ¶wiecie

Technika biegania do tyłu zasadniczo różni się od poruszania w sposób tradycyjny. Z tego też względu znamy przypadki, kiedy to bardzo dobry długodystansowiec wyciska z siebie siódme poty próbując przebiec choćby 1 000m tyłem

Tułów podczas biegu tyłem jest lekko pochylony w kierunku biegu. Najbardziej obciążone partie mięśni to: mięsień czworogłowy uda, mięsień łydki, ścięgno Achillesa oraz przy szybkim bieganiu mięsień dwugłowy uda (ze względu na konieczność wysokiego unoszenia nóg).
Ponadto mocno zostaje obciążone podbicie śródstopia i plantar fasciitis (grupa ścięgien łącząca kość pięty z kościami palców). Jest to związane z tym, iż podczas poruszania się do tyłu nie wykorzystujemy pięty! Lądujemy na palce, następnie przetaczamy się na śródstopie lekko zginając kolano, w tym czasie nasz środek ciężkości przesuwa się do przodu i wybijamy się z nogi na której spoczywał ciężar.

Bieganie tyłem na długie dystanse jest bardziej posuwiste niż na odcinkach sprinterskich. Zawodnicy tylko minimalnie podnoszą nogi przez co sprawia to wrażenie poślizgu lub popularnego moon walk Michaela Jacksona;)
Sprinterzy w celu wykonania większych susów, wyżej unoszą nogi, przez co bardziej obciążają mięśnie dwugłowe ud. Na dłuższych dystansach byłoby to nie do zniesienia

Biegi długie i sprint